Yazgının kabullenilişi.

Gökyüzünden süzülen bir kelebek , ince bir ışık huzmesini içinde barındıran. Yahut bir damla hüzün bulutlardan yüzümüze damlayan. Yeni açan çiçekler , naifliğinin zirvesindeki papatyalar , nazlı gelincikler... Yere düşen yapraklarının sesini duyar gibiyim , geçtiğini , bittiğini görür gibiyim. Seni var eden ışığa yüzünü döndüğünü hissediyorum , doğaya boyun eğişin , ona sorgusuz bağlılığın ve senden sonra gelenlerin döngüsünde yalnız bir basamak olmayı kabullenişin beni sana bağlayan. Öncesi ve sonrasındaki sicim gibi dizilişte tek nokta , tek sıra olmak. Pişman olmadan , düşünmeden , bir öncekinin kendini feda ettiği gibi kendini feda etmen umarsızca ve bunu dolu dolu yaşaman beni hayrete düşüren.

Boyun eğmek bir vazgeçiş midir , bir terkediş mi? Güçsüzlük emaresi mi yoksa içten bir özgüven mi?

Gökyüzünden süzülen bir kelebek , ipince. O kadar güzel o kadar güzel ki... Daha güzel olamaz diye düşündüm , hava kararıp ayaklarımda can verene kadar. Kitabımın sayfasında saklı şu anda , ama güzel değil artık o kadar.

Ama ne kadar güzel olabildiğini hatırlıyorum. Ne kadar güzel olduğunu.

Yalnız ben hatırlıyorum. O yüzden hala güzel.

Ölmeseydi ayaklarımın dibinde , çalmasaydı gözlerimi kanatlarına saklayıp götürmeseydi dünyadaki milyarlarca kelebekten biriydi güzelliği. Ama o ölümünü benden saklamadı.

Gözlerimin önünde vazgeçti. Hayatından vazgeçerken cesurdu. O yüzden güzel hala.

Hayal kırıklığı yaşayan bir gelinmişçesine boynunu büken gelincikler , kendi istekleriyle tac olmaktan sevenleri memnun etmekten vazgeçen papatyalar ve kelebek. Vazgeçiş gücünü içinde bulan neden inkar etmez yazgısını? Yazgı mıdır boyunlarını eğdiren , neden direnmezler?

Biz neden direniriz? Neden hep güzel olmak isteriz?

Neden vazgeçmeyiz?